" به نام آن که جان رافکرت آموخت
چراغ دل به نورجان برافروخت "
" غزلیات حافظ ( لسان الغیب ) " // " غزل شمارهٔ ۶۱ " :
صبا اگر گذری اُفتَدَت به کشور دوست
⚛⚛⚛
بیار نَفحِهای از گیسوی مُعَنبَر دوست
⚛⚛⚛
به جانِ او که به شکرانه جان برافشانم
⚛⚛⚛
اگر به سویِ من آری پیامی از برِ دوست
⚛⚛⚛
و گر چنان که در آن حضرتت نباشد بار
⚛⚛⚛
برایِ دیده بیاور غباری از درِ دوست
⚛⚛⚛
منِ گدا و تمنایِ وصلِ او هیهات
⚛⚛⚛
مگر به خواب ببینم خیالِ منظرِ دوست
⚛⚛⚛
دل صِنوبَریَم همچو بید لرزان است
⚛⚛⚛
ز حسرتِ قد و بالای چون صنوبرِ دوست
⚛⚛⚛
اگر چه دوست به چیزی نمیخرد ما را
⚛⚛⚛
به عالمی نفروشیم مویی از سرِ دوست
⚛⚛⚛
چه باشد ار شود از بندِ غم دلش آزاد
⚛⚛⚛
چو هست حافظِ مسکین غلام و چاکر دوست
برچسب : نویسنده : rezajafaritaraji79 بازدید : 40